దశ వసంతాల శ్రమ జీవుల మనోగతాలు – 15

మెండుగా సొంత ఊరి సమస్యలుండగా......

            అవి తెలుసుకోక - పట్టించుకోనప్పుడు సరే - కొంచెం జ్ఞానం వచ్చి, గ్రహించాక కూడ - దుమ్ము కొట్టుకుపోయి, చిందర వందరగా ఉండే బజార్లనీ, చాలీచాలని పచ్చదనాలనీ, దోమల్ని పెంచుతున్న మురుగు గుంటల్నీ, డ్రెయినుల్నీ ఎంత కాలమని భరించగలం చెప్పండి!

            ఐతే - లోపల ఏ బాధ ఉన్నా – ఏం చేయాలో స్పష్టత లేనప్పుడు – చల్లపల్లి కన్నా మెరుగ్గా ఉన్న కొత్త చోటు చూసినప్పుడు – ‘మన ఊరిని కూడ ఇలా బాగుచేసుకుంటే మంచిదే’ అనిపించేది గాని - ఎలా మొదలుపెట్టాలో, ఒంటరిగా ఏం చేస్తాంలే అని చప్పబడిపోయేవాడ్ని!

            నా చిన్నతనంలో ‘జనవిజ్ఞానవేదిక’ మీటింగులు వినీ, అందులోని వాళ్ళ కొత్తరకం ఆలోచనల్ని తెలుసుకొన్నప్పుడూ - ముఖ్యంగా 2014 లో ఆ కార్యకర్తలు స్వయంగా చీపుళ్లు పట్టి బజార్లు ఊడుస్తుంటే గాని - ఒక స్పష్టత రాలేదు – నాబోటి సామాన్యుడు కూడ సొంత ఊరికి ఎంతో కొంత ఉపయోగపడగలడని!

            అసలు ప్రతి ఊళ్లోనూ ఇలాంటి గ్రూపు ఒకటి ఉండాలండి - చేసేది మంచి పనైనా - ఎవరికి వాళ్లం చెయ్యలేము. మంచి ఆలోచనలున్న వాళ్లు ఒక చోట చేరితే వచ్చే ఊపు ఏ లెవెల్ లో ఉంటుందో పదేళ్ల నుండి చల్లపల్లి శ్రమదానంలో చూస్తున్నాం గదా!

            జాగ్రత్తగా గమనిస్తే గత పదేళ్లలో మన ఊళ్లో అడుగడుగునా వచ్చిన మార్పులు తెలుస్తాయి. స్వచ్చ కార్యకర్తల కృషి మంచిదనీ, నేను కూడ వాళ్లతో కలిసి పనిచేయాలనీ అనుకోనే వాళ్ళు వేల సంఖ్యలో ఉంటారు గానీ - ఆచరణలోకి దిగేది మాత్రం 100-150 మందే!

            రామారావు మాస్టారు గట్టిగా అడిగితేనే - తప్పక ఏదో ఈ నాలుగు మాటలూ చెపుతున్నాను గాని - చాతైన పని చేసుకుపోవడం తప్ప – ఈ రాతలూ – కోతలూ నా వల్ల కాదండీ!

            “మెండు శ్రీనుకు ఉద్యోగంలో పనులెక్కువా - జీతం తక్కువా” అనీ, ఈ వేకువ కాలంలోనూ అతి తక్కువ మాటలూ, సంతృప్తికరంగా పన్లూ చేస్తాడు” అనీ ఈ మాస్టరు గారే అంటుంటారు!

            అసలు ఒకటి గుర్తు చేసుకుందాం – మనకెన్ని బాధలున్నా, ఏరోజుకారోజు ఏదో ఒక సమస్య వచ్చి పడినా మరుసటి వేకువ వీధిలోకొచ్చి, ఈ 30 – 40 మందితో కలిసి ఏదో ఒక చిన్న మంచి పని చేశాక అవన్నీ సులభంగా మర్చిపోతున్నాం గదా!   

            మనం బ్రతికే ఊరి కోసం ఈ చిన్న పనులు చేస్తే అదొక గొప్పా? కనుక - ఈ ఊరు పూర్తిగా మారే దాక శ్రమదానం చేస్తూనే ఉండాలి. సరేనా?

- మెండు - పోస్టల్ శ్రీనివాసరావు

   28.10.2024.